Zwanger willen worden, de eerste keuzes

Vakantie 2014, of eigenlijk huwelijksreis, besloten wij dat we niet direct na onze bruiloft de stap naar een kindje wilde zetten. Het kon altijd nog en nu voelde het alsof het van ons verwacht werd, maar wij er zelf nog niet helemaal achter stonden. We spraken af het later nog eens te bespreken en te kijken hoe het zou lopen. Ik vond het ook niet praktisch om te stoppen met de pil, want dan kan je de menstruatie niet meer ‘regelen’ en we zouden ook op wintersport gaan.. Allemaal mooie excuses, maar inmiddels was bij ons beide het onderwerp dus wel aangesneden en begon het te leven.

De keuze

December 2014 besloten wij dat ik na de wintersport toch zou stoppen met de pil, gewoon eens kijken wat het zou doen. Ik zie ons nog staan, samen in de badkamer. ‘’We zien dan wel hoe het loopt’’ en ‘’wij worden niet zo’n stel die dan op dé dag verplicht moet toch?’’ ‘’Geen paniek, het is ook prima als het nog een jaar duurt’’. Maar van dit alles is natuurlijk compleet geen sprake.

Op het moment dat ik stopte met de pil kon ik niet wachten tot ik ongesteld zou worden. Klinkt gek, maar dan zou ik meer inzicht krijgen in mijn eigen cyclus. Ook begon ik gelijk alles online te lezen en alle informatie in te winnen over stoppen met de pil en hoe dit dan werkt in het vrouwelijk lichaam. Was ik relaxed? Helemaal niet, het was een hele grote roze (of blauwe) olifant geworden die ik probeerde te negeren maar er continu was.

Wachten op een cyclus

Mijn eerste ongesteldheid liet vrij lang op zich wachten. Ik denk dat ik in die eerste periode wel een stuk of 4 zwangerschapstesten heb gedaan (‘’het zal toch niet, zal ik direct zwanger zijn?’’). Ik voelde van alles aan mijn lijf en had uiteraard pijnlijke borsten. De testen zeiden mij dat ik niet zwanger was. En ook niet ongesteld. En ook niet meer zo relaxt als dat ik dacht dat ik zou zijn. Na een gesprek met een vriendin besloot ik dat er niets aan de hand was, want ook zij had lange cycli en was op dat moment zwanger van kind nummer 2. Het kon dus allemaal wel en ik moest ook ont-pillen (dat vertelde ik mezelf dus).

Na 56 dagen werd ik ongesteld. Een opluchting, maar toch ook lastig. Want nu was ik zeker niet zwanger geworden.

Van het hele eerste voornemen dat het prima zou zijn als het een jaar zou duren, was toen al weinig meer over. Zo gingen eigenlijk de maanden daarop verder, ik was onregelmatig ongesteld maar gaf het ‘ont-pillen’ de schuld. Het had tijd nodig. Maar met die tijd werd het niet zwanger raken wel een steeds groter ding in mijn hoofd. Ik ging ovulatie testen kopen om te kijken of er wel een ovulatie was en ontdekte dat dit het geval was. Dit stelde mij ergens gerust, maar zorgde ook voor nog meer focus op het zwanger raken. Want nu wist ik welke dagen de meest vruchtbare periode was en wanneer het dus MOEST gebeuren.

En dan?

Na 3 kwart jaar aanmodderen zat ik in een restaurant met een vriendin. Zij is de gene geweest die tegen mij gezegd heeft ‘ Ga gewoon eens naar de dokter. Baat het niet, schaadt het niet’. Dus na 11 maanden zonder pil en geen zwangerschap zat ik bij de huisarts.

Een vrij heftig moment, want ik barste al voordat ik vertelde waar ik voor kwam in tranen uit. Blijkbaar zat het erg hoog en diep, want dit had ik niet eerder zo gemerkt.

De huisarts vroeg mij naar welke klachten ik verder had en los van een onregelmatige cyclus konden we niets ontdekken. Wel kreeg ik direct een verwijsbrief voor de gynaecoloog mee, dus ik kon de volgende stap gelijkzetten. Zo spannend, maar het gaf mij ook ergens houvast. Want nu zouden we bij specialisten komen die ons gingen vertellen wat er aan de hand was en zij zouden een oplossing geven.. Dacht ik.