In het ziekenhuis

Met de verwijsbrief onder mijn arm gingen wij samen naar het ziekenhuis. November 2015, bijna een jaar nadat ik gestopt was met de pil zaten we tegenover de gynaecoloog. Hij legde ons uit wat er allemaal gebeurt in het hele zwangerschapsproces en op welke punten in het ziekenhuis gekeken wordt of alles werkt. Wat mij gelijk opviel was dat het heel praktisch en klinisch werd. Bloedprikken hier, echo daar, potje inleveren en bellen voor de uitslag.

Ondanks dat we niet afstandelijk geholpen werden en de gynaecoloog een hele aardige man was, werd het emotionele en menselijke aspect niet eens benoemd. Lastig, maar schouders eronder en gaan. Want we hadden een doel.

Onderzoeken

Na alle onderzoeken bleek dat er bij ons beide niets aan de hand was. Alle ingrediënten voor een zwangerschap waren aanwezig en er werd geen oorzaak gevonden.

En dan.. Dan zit je daar, je hoopt ergens dat er een reden gevonden wordt zodat die aangepakt kan worden. Aan de andere kant is het ook heel fijn dat die reden er niet is en je dus beide ‘gezond’ bent en alles zou moeten werken. Het voelt zo dubbel. Je wilt eigenlijk gezond zijn, maar ergens ook een reden hebben waarom dingen niet gaan zoals jij wilt dat het gaat.

Het gekke was, ik kreeg wel gelijk hormonen in pil vorm mee om de cylus regelmatig en korter te krijgen. Gek, want je neemt ook geen paracetamol als je geen hoofdpijn hebt. Maar goed, in al mijn onwetendheid wil je je vasthouden aan wat de arts zegt dus begon ik aan de hormonen.

Hormonen en alle bijwerkingen

Gek werd ik ervan, heel veel bijwerkingen en rare momenten. Ik kreeg veel hoofdpijn, had ontzettend last van nachtelijk zweten en mijn huid was nog erger dan in mijn pubertijd. En dat keer op keer.. Mijn cyclus werd iets korter (rond de 34/36 dagen) maar nog steeds niet heel regelmatig. Althans, ik vond het niet regelmatig. De arts vertelde mij dat een afwijking van een paar dagen nog onder regelmatig valt. Weer een onbevredigend antwoord, ik had niet het gevoel dat het allemaal hielp.

De gynaecoloog vond het wel goed gaan, want de cyclus werd iets korter. Ik was inmiddels volledig hierop gefocust, wist precies in welke dag ik zat en wat er op die dag gebeurde of moest gebeuren om zwanger te raken. Er was geen enkele sprake meer van ontspanning en rustig hopen op een zwangerschap.

De volgende stap

Na 6 rondes met de hormonen was het moment daar dat er een gesprek gevoerd werd over een IUI behandeling. Dit zou de volgende stap worden in ons traject en we werden op de wachtlijst geplaatst. Een wachtlijst, terwijl je al 2 jaar op een zwangerschap wacht. Ik werd er gek van, maar de assistentes (want daar heb je in het ziekenhuis dan mee te maken) konden hier verder niets over zeggen. Ik wilde weten hoelang het nog ongeveer zou duren, hoe het allemaal zou verlopen en wat ons te wachten stond. Het antwoord? ‘U krijgt binnenkort een uitnodiging voor een voorlichting. Zonder deze voorlichting starten we nog niet met behandeling’.

Dat hielp mij natuurlijk helemaal niet. Dus weer aan de slag via Google. Volop in de hormonen zou ik dan komen, met een garantie van 0 dat dit zou werken.

Ik dacht dat ik gek werd, weer continu in onzekerheid. Nog meer hormonen en waarschijnlijk ook nog meer klachten.

Dit was het moment voor mij dat ik opzoek ging naar mogelijkheden. Het klinkt allemaal zo gek; Er is geen reden waarom de zwangerschap uitblijft, de hormonen helpen iets maar niet zoals gedacht, oplossing is dan nóg meer hormonen toevoegen en maar hopen op een wonder. Het begon mij steeds meer tegen te staan.